ΔΕΚΑ ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Τις γνωρίζουμε όλοι…

Καιρός να τις λάβουμε σοβαρά υπόψη, στον Αγώνα για πραγματική Δημοκρατία. 

  1. Το διαχρονικό σύστημα εξουσίας το οποίο καταστρέφει την Ελλάδα, αλλοιώνει το πολιτισμικό της υπόβαθρο, την συρρικνώνει δημογραφικά και αποδομεί την εθνική της σύσταση, υφίσταται επί περίπου 200 έτη, με ελάχιστες περιόδους – εξαιρέσεις. Το σύστημα αυτό ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από ξένα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και εκφράζεται εγχώρια από την πολιτική και οικονομική ελίτ. 
  2. Το σύστημα εξουσίας έχει δημιουργήσει διάφορους μηχανισμούς προστασίας του, όπως:
  • Το “κατάλληλα δομημένο” Πολιτειακό Σύστημα, το Σύνταγμα, τα Νομικά πλαίσια και το Κράτος, καθώς επίσης τα “κατάλληλα επιλεγμένα” πρόσωπα, ώστε να διασφαλίζεται η αυθαιρεσία και η ατιμωρησία των πολιτικών, αντί της Δημοκρατικής Κυριαρχίας των Πολιτών.
  • Ο έλεγχος των ανώτατων βαθμίδων του κρατικού μηχανισμού και των θεσμών.
  • Ο έλεγχος των μεγάλων ΜΜΕ, του τραπεζικού και οικονομικού συστήματος κλπ.
  • Η ευρεία χρήση ισχυρών οικονομικών & τεχνολογικών πόρων, καθώς και μεγάλου αριθμού “συνεργατών”.
  • Η ευρεία χρήση στρατηγικών και μηχανισμών σε υλικό και ψυχολογικό επίπεδο, όπως:
    • Η άσκηση σωματικής και διοικητικής βίας.
    • Η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού.
    • Ο αποπροσανατολισμός και η αδρανοποίηση της νεολαίας.
    • Η υποβάθμιση της εθνικής συνείδησης και των θεσμών (ιδιαίτερα της οικογένειας, της παιδείας και της δικαιοσύνης).
    • Το φακέλωμα (ψηφιακά πλέον).
    • Η παραπληροφόρηση και η πλύση εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ. 
    • Οι πελατειακές σχέσεις και τα ρουσφέτια.
    • Η πτώση του ηθικού και του εθνικού φρονήματος.
    • Η οικονομική ένδεια και η ανασφάλεια.
    • Η απώλεια της ιδιωτικής περιουσίας και το ξεπούλημα της δημόσιας.
    • Η αύξηση της εγκληματικότητας.
    • Η διασπορά παραλογισμού και φόβου.
    • Οι πάσης φύσεως προβοκατόρικες ενέργειες, το “διαίρει και βασίλευε” κ.ά.
  1. Επιπλέον, το σύστημα εξουσίας έχει δημιουργήσει ένα εκλογικό πλαίσιο αυτοπροστασίας του, σύμφωνα με το οποίο:

α) Η είσοδος ενός κόμματος στην Βουλή προϋποθέτει την διάθεση μεγάλων πόρων, ανθρωπίνων, οικονομικών και υλικοτεχνικών, οι οποίοι είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθούν από μη συστημικούς παράγοντες.

β) Τα συστημικά κόμματα χρησιμοποιούν αθέμιτους τρόπους εκλογικής επικράτησης, όπως οι προαναφερθείσες πελατειακές σχέσεις και τα ρουσφέτια, η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ κ.ά.

γ) Οι συνθήκες της εκλογικής διαδικασίας και η καταμέτρηση των εκλογικών αποτελεσμάτων, είναι αδύνατον να ελεγχθούν από τα μικρά κόμματα. Η δε “ηλεκτρονική διαχείριση” των αποτελεσμάτων από την SINGULAR δεν υπόκειται σε οιονδήποτε έλεγχο, με ότι αυτό συνεπάγεται.

  1. Από το 2010 και εντεύθεν δημιουργήθηκαν εκατοντάδες πολιτικοί φορείς (κινήματα, κόμματα, ομάδες σε κοινωνικά δίκτυα κλπ), κυρίως αρχηγικού χαρακτήρα, οι οποίοι όμως για διάφορους λόγους δεν κατόρθωσαν να επηρεάσουν τα πολιτικά δρώμενα στην χώρα. Αντίθετα συνέβαλαν στην πολυδιάσπαση του πατριωτικού – δημοκρατικού χώρου και επέφεραν σύγχυση και αποπροσανατολισμό στους Πολίτες.

Αρκετές φορές επιχειρήθηκε η δημιουργία πολιτικού φορέα μεγαλύτερου μεγέθους υπό την μορφή Ομοσπονδίας, με συμμετοχή ήδη υπαρχόντων πολιτικών φορέων και προσώπων. Και πάλι ουδεμία προσπάθεια καρποφόρησε εξαιτίας προβοκατόρικων ενεργειών, εσωτερικού ανταγωνισμού και διαφωνιών μεταξύ των συμμετεχόντων. 

  1. Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων οδηγεί στην εκτίμηση ότι περισσότερα από 3.500.000 άτομα απέχουν συνειδητά από τα κοινά, διότι δεν καλύπτονται από τα υπάρχοντα κόμματα και τις πολιτικές τους προτάσεις. Η εκτίμηση αυτή συνάδει και με τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων, σύμφωνα με τις οποίες, από το σύνολο των Πολιτών μόνο το 9% εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα, το 17% τις κυβερνήσεις και το 18% την Βουλή.

Συνεπώς είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει ευρεία κοινωνική αντίδραση προς το σύστημα εξουσίας, η οποία όμως δεν έχει βρει διέξοδο μέχρι στιγμής. Η αντίδραση αυτή προς το παρόν έχει παθητικό χαρακτήρα, αλλά δοθείσης αφορμής (πχ στην περίπτωση εθνικών παραχωρήσεων) ενδέχεται όχι μόνον να σημειωθεί, αλλά και να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

  1. Η αντίδραση προς το σύστημα εξουσίας δημιουργεί νέες πολιτικές ευκαιρίες, αλλά η πολιτική αξιοποίηση τους απαιτεί λεπτούς και πολύ καλά σχεδιασμένους χειρισμούς.

Παρά την δημοσκοπικά εκπεφρασμένη επιθυμία για την δημιουργία νέων κομμάτων και κινημάτων, οι αντιδρώντες κατά του συστήματος εξουσίας ψηφοφόροι είναι πολύ επιφυλακτικοί προς τα κόμματα και τα κινήματα, παλαιά και νέα, καθώς και προς κάθε νέο επίδοξο σωτήρα – αρχηγό. Γι’ αυτό άλλωστε εξακολουθεί να είναι πολύ υψηλή η αποχή. 

Προφανώς στην αποχή, μεταξύ άλλων, έχουν συντελέσει:

α) Η συνειδητοποίηση των Πολιτών ότι η θέληση και η ψήφος τους δεν έχουν καμία πρακτική σημασία και το παραγόμενο πολιτικό αποτέλεσμα είναι πάντα ενάντια στην επιλογή τους, οπότε θεωρούν άσκοπη την προσέλευσή τους στις κάλπες.

β) Η τραυματική εμπειρία των Πολιτών από την εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική που ακολουθούν όλες οι συστημικές κυβερνήσεις διαχρονικά, σε σχέση με τις προεκλογικές τους εξαγγελίες.

γ) Η προαναφερθείσα πολυδιάσπαση.

δ) Η ποσοτική και ποιοτική “ανεπάρκεια” των πολιτικών φορέων.

  1. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τις πολιτικές αποφάσεις λαμβάνουν ΜΟΝΟΝ οι εκάστοτε κυβερνώντες και ουδείς άλλος.

Συνεπώς, η είσοδος στη Βουλή ενός μη συστημικού, Πατριωτικού – Δημοκρατικού κόμματος δεν δύναται να επηρεάσει την κατηφορική πορεία της χώρας, αφού θα αποτελεί ισχνή μειοψηφία στο κοινοβούλιο και δεν θα επηρεάζει τις κυβερνητικές αποφάσεις.

Επιπλέον, αν δεν προϋπάρχουν σοβαροί σχεδιασμοί για την δράση ενός παρόμοιου μικρού κόμματος εντός της Βουλής, η κοινοβουλευτική παρουσία του δεν θα είναι πρακτικά χρήσιμη, διότι:

α) Θα λειτουργεί μόνον εκτονωτικά για τους ψηφοφόρους του και θα τους δημιουργεί ψεύτικες ελπίδες, για βελτιωτικές αλλαγές που δεν θα γίνουν ποτέ.

β) Θα νομιμοποιεί εμμέσως τις τυχόν καταστροφικές αποφάσεις των κυβερνώντων, αφού θα συμμετέχει στο θεσμικό όργανο εξουσίας τους, δηλαδή στην Βουλή, και θα τους δίνει τη δυνατότητα να ισχυρίζονται ότι υπάρχει Δημοκρατία.

  1. Σε συνέχεια της προηγούμενης παραγράφου 7, οι τεκμηριωμένες προτάσεις από φορείς, δεξαμενές σκέψης και προσωπικότητες σχετικά με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναγέννηση της χώρας, αποτελούν μεν θετική δράση, όμως δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές από τους εκάστοτε κυβερνώντες, να υλοποιηθούν και να φέρουν κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα.
  2. Πρέπει να σημειωθεί ότι ένα τμήμα των ψηφοφόρων ψάχνει απεγνωσμένα να βρει πολιτικά στηρίγματα. Αυτό τους καθιστά ευάλωτους σε ιδιοτελείς πολιτικές πρωτοβουλίες, αλλά και σε προβοκατόρικες δράσεις που στήνει το ίδιο το σύστημα εξουσίας. 

Συνεπώς είναι απαραίτητη η προσεκτική διερεύνηση και αξιολόγηση κάθε πολιτικού φορέα. Δεν αρκούν οι εξαγγελίες και τα συνθήματα.

  1. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι παγκοσμίως, ουδέποτε υπήρξαν «δομικές» πολιτικο-κοινωνικές αλλαγές με συστημικές διαδικασίες, όπως οι εκλογές, τα δημοψηφίσματα κλπ…

Οι «δομικές» αλλαγές είναι δυνατόν να συμβούν μόνον όταν εμφανίζονται “ρωγμές” σε κάποιο σύστημα εξουσίας, εξαιτίας κάποιου σημαντικού γεγονότος, υπό την προϋπόθεση ότι κάποιες “υγιείς” δυνάμεις είναι κατάλληλα προετοιμασμένες να τις αξιοποιήσουν.

Επίσης, επί χιλιετίες, οι δομικές αλλαγές “επιβάλλονται” μόνον με κοινωνικές αντιδράσεις ευρείας κλίμακας.

Γι’ αυτό τα συστήματα  εξουσίας μελετούν προσεκτικά τις τάσεις και την συμπεριφορά των επιμέρους πληθυσμιακών ομάδων και προσπαθούν να ελέγξουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη. Σε περίπτωση που εμφανιστούν σοβαρές κοινωνικές αντιδράσεις (πχ οργάνωση μεγάλων συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, δημιουργία μεγάλων ομάδων στα κοινωνικά δίκτυα κλπ), τα συστήματα εξουσίας τις παρακολουθούν προσεκτικά και προσπαθούν είτε να τις αποτρέψουν, είτε να τις ελέγξουν και να τις προβοκάρουν, είτε να τις μετατρέψουν σε αντιδράσεις εκτόνωσης, είτε εντέλει να τις καταστείλουν.

Προσοχή: Ακόμη και το ισχυρότερο σύστημα εξουσίας έχει Αχίλλειες πτέρνες…

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΡΩΤΟ!